Хатынь

Прости, Хатынь, прости за слёзы:

Живуча память о войне,

В ней до сих пор горят берёзы

И люди мечутся в огне.

Давно минул тот день печальный,

Когда тебя сожгли дотла,

Но слышит близкий мир и дальний:

Звонят твои колокола!

Роняет утро тихо росы,

Не утихает в сердце боль…

Хатынь, четвёртою берёзой,

Пожар от мира отвести…

А за непрошенные слёзы

Прости, Хатынь, меня, прости.

Давно минул тот день печальный,

Когда тебя сожгли дотла,

Но слышит близкий мир и дальний:

Звонят твои колокола!

Звонят твои колокола!

Нина КОВАЛЕВА,

член союза писателей Беларуси, член клуба творческих встреч «Вянок Дрыбіншчыны»

Хатынь

Ішла вясна,

Па неба плыні

Цямнелі талыя снягі.

Нам не забыць Хатыні,

Што ў вёсцы гэтай паляглі.

Бярозкі плакалі ў адчаі,

Бо як такое можа быць:

Народ зганялі паліцаі,

Над ім каб помсту ўчыніць.

У калгасны хлеў – вяршыць злачынства,

Жанок вялі і дзецюкоў…

Такога страшнага звярынства

Нам не знайсці й сярод ваўкоў.

На месцы тым ад дня да ночкі,

Ледзь толькі ветры стануць дзьмуць –

Адны сталёвыя званочкі,

Нібы гаротныя, гудуць.

Вайна, вайна… цябе б не ведаць,

Цябе б не бачыць і не чуць.

Як слаўна жыць пад мірным небам,

Дзе толькі воблачкі плывукць.

Святлана ЦМУГУНОВА,

член саюза пісьменнікаў Беларусі, член клуба творчых сустрэч «Вянок Дрыбіншчыны»

Палачи

Звенят хатынские звоны

Врезаясь в душу острым жалом.

Кровавый, страшный след войны.

Хоть лет немало пробежало.

Вот этот день в календаре,

Тот страшный март сорок второго.

Там старикам и детворе

Был час расправы уготован.

Повыгоняв с родимых хат,

Людей как скот в сарай согнали.

В чём мирный житель виноват?

И с кем фашисты воевали?

Как оголтелое зверьё

Простых людей живьём палили.

Слетелось в стаю вороньё.

Где их сердца и души были?

Совсем не трогал детский плач.

Им даже было интересно.

Фашист, ты изверг и палач

И в преисподней твоё место.

Нельзя тот ужас позабыть,

С людьми сгорающие гумны.

Что б кровью землю не поить

Народ! Ну будь благоразумным.

Пусть сгинут войны навсегда,

Мир восстановится отныне.

И пусть нигде и никогда

Не повторяются Хатыни.

Людмила СУХОВАРОВА,

член клуба творческих встреч «Вянок Дрыбіншчыны»

Званы Хатыні

Я была яшчэ зусім дзяўчынка.

Жудасць мне дзядуля расказаў,

Як гарэла вёсачка – Хатынка,

Падалося, так яе назваў.

І здаўна ў памяці дзяцінства

Засталіся горыч, смутак, жах,

Быццам чуўся люты крык адзінства,

Як людзей у попел вораг… Страх.

Стогнам жудасным Хатынь узвыла.

Нёсся крык і плач з усіх бакоў,

І матуля: “Выжыві, – маліла, –

Мой сынок адзіны, мая кроў!”.

Адкажыце, дюдзі, што за зверы

Там палілі дзетак, немаўля,

Зачынілі хлеў, падперлі дзверы,

Быццам нечысць адусюль паўзла?!

Немаўля, жанчыны і падлеткі

Марна згінулі ў тым агні.

Ім бы жыць, яны былі як кветкі,

Што вясною цешылі палі!

І смуткуе неба над Хатынню,

І здалечы крык чуваць людскі…

Параслі палі даўно палынню.

У Хатыні гоман – гарадскі.

Вось аб чым звіняць званы Хатыні.

Той, хто пройдзе тут аддасць паклон

Састарэламу, што цягне сына…

І гучыць над мёртвай вёскай звон.

Няждана ОКРЫК

(сапраўднае – Святлана Ластачкіна), член клуба творчых сустрэч «Вянок Дрыбіншчыны»